miércoles, 12 de noviembre de 2008

El color del cielo




Si hay algo que he aprendido estos meses, es que hay que tener paciencia...
Aunque muchas veces, por mucho que se piense con calma y tranquilidad, la desesperación puede con ello e invade todos los rincones donde reside la esperanza.
Ha sido el caso de esta semana, desde domingo hasta ayer. En estos días, el cielo se pintaba de un gris oscurecido, tirando a tonalidades negras; pero hoy ya se dibuja todo con color azul -aún oscuro- pero más claro a medida que termina la semana... (espero que llegue a ser azul celeste).

Intenté correr pero era incapaz de hacerlo durante más de treinta segundos... una gran impotencia. Suerte de Zipi, que estuvo allí en todo momento aguantando mis bajones morales, ¡Gracias, este fin de semana repetimos! : )

Después de la visita médica de ayer, hoy hemos empezado la readaptación a la carrera a pie, con ejercicios de técnica de carrera -muy suaves- y ya tengo férula de mano izquierda para nadar -o, en su defecto, ¡hacer pies en el agua! (aunque mejor la primera... ¡Qué ganas!).



15 comentarios:

Elyse dijo...

guapa...claro que repetimos...más y mejor!!!!!...ya lo sabes, "las chicas son guerreras" ;)
que tiemble el suelo que...vamooooooooooooos!!!!!!!!!

zipi

pc, tu máximo fueron 42 segundos, perdóname por "engañarte" ;)

Anónimo dijo...

Molt bé Núria!!Poc a poc tornant a la normalitat.Això de la paciència tens raó,jo als alumnes que tinc d'spinning ja els i dic que s'ha d'anar dia a dia i progresivament,el primer dia ja volen ser com Armstrong o Indurain,jejeje!! :).A veure si aquest fi de semana fa bon temps i es pot fer una sortida guay per carretera!! Vinga a no desanimar-se i a treballar amb constància i sacrifici,que el pitjor ja ha passat! ;) Cuida't molt!
Nanit!!

Ferran.

Edu Luque - edumac75@gmail.com dijo...

nuria!!!!!! poco a poco ya veras!!!!! y arriba esos animos , que ya te queda menos!!!! y si algun dia quieres que te acompañe a correr o lo que sea dimelo!!!! un saludo y animo!!!!!!!!!

Mariona dijo...

Ànims Núria!! El temps ho cura tot. Esperem tornar-te a veure per les proves ben aviat! Una abraçada

ROBERTINELMALO dijo...

Las cosas pueden ir mal, muy mal, o malísimamente mal, pero siempre pueden ir peor. Asi que si pueden ir peor no estaran tan mal, algo bueno tendran, encontrar la parte buena de lo malo es lo que saben hacer muy bien esos niños del tercer mundo que siempre sonrien.
Tras mi ultimo accidente me pase 2 semanas nadando solo con el brazo izquierdo y aletas, me esforce en disfrutar de ello y lo consegui (ahora no lo haria ni loco, se va mejor con los 4 brazos, Vishnú), todo pasa. Los dias grises tambien son bonitos, tienes que girar los ojos, fruncir el ceño, luego relajas la cara y pides otro cafe calentito.

Furacán dijo...

Seguro que cada vez el cielo irá tornando un color más celeste, ya lo verás. Ahora todo resulta duro pero en el futuro puede que esta experiencia tan mala por la que estás pasando te aporte un puntito extra, bien sea madurez como deportista, como persona (que ya creo que lo eres)... ya sabes, lo que no te mata te hace más fuerte.
Es fácil ser un campeón cuando las cosas van bien pero un CAMPEÓN (con mayúsculas)realmente sale a la luz en las dificultades, en no dejarse abatir y levantarse una y otra vez. Esto no lo hace todo el mundo y es la diferencia entre un campeón y un buen competidor.

Ánimo campeona! Pronto todo esto será agua pasada!

Núria dijo...

Elyse: bueno... pues no pude correr más de 43" seguidos... jejeje! Encara que ja saps que els últims 12" anava coixejant (per no dir-te tots...).

Ferran: Ho volem tot molt ràpid quan el millor és anar "a poc a poc i en bona lletra", tot i que és més difícil de fer del que sembla...!

Edu: Cuando pueda correr ya te lo diré, mientras tanto sería acompañar a andar, pero por la diagonal y haciendo slalom, eh!? ;) jejeje!

Mariona: Merci Mariona... temps i constància :)

Roberto: Es otra perspectiva, muy válida y espero poder aplicarla si vuelvo a encontrarme con otro día gris.
Aún así, es difícil analizarlo de este modo y pensar que "todo puede salir peor" cuando las cosas van saliendo mal, porque parece que peor sea casi imposible... jejeje!

Furacán: Muchas gracias por estas palabras, Furacán. Espero que así sea y que estos percances me hagan "curtir" un poco más... :)

QUIN dijo...

Suerte de tener a zipi a tu lado para hacer mas entrentenidas esas salidillas, por lo menos entra un rallo de sol entre tanto nubes negras, lo importante son las ganas de curarte que tienes eso seguro que adelantara todo el proceso, vamoooosss.......

Edu Luque - edumac75@gmail.com dijo...

slalom? jeje ok jaja bueno si algun dia quieres que te acompañe me lo dices...

robert mayoral dijo...

tranquila i poc a poc, i ja saps quan vulguis i puguis anem a rodar al teu tontòdrom i despres al meu!
cuida't, una abraçada!

Joan Cases dijo...

Nurieta!!! Molts ànims i no et desanimis!!! Ets una crak!!!!.....només es qüestió de temps!!!
Have fun!!

Jordi Gonzalez dijo...

Paciència+optimisme= Tot se supera!!!
Ja queda poquet perque aquestes lesions es converteixin en passat!!
ÀNIMS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

XAVI NOVELL dijo...

com va tot xavalina.. espero que avia't ja a tope ... i puguis fotre una mika de guerra a la penya.

molt bona recuperació i ànims.
Salut!

Núria dijo...

Quin: La ayuda de Zipi es muy importante; sé que ella también ha tenido percances en su vida y que, gracias a su fuerza de voluntad, los ha superado con creces.
Es un ejemplo para mí.


Edu: Cuando quieras, ya sabes! :)

Robert: Perfecte... d'aquí unes setmanetes ja donaré un tomb pel teu tontòdrom :P

Joan: Merci Joan! De mica en mica la cosa ha anat millorant...
Ens veiem crack!
Merci per entrar i comentar :)

Jordi: Tant de bo Jordi... a veure si s'acaba ja i es poden començar a fer bons entrenos!

Xavi: Anem fent, poc a poc i amb bona lletra, jijiji!
Merci Xavi, cuida't! :)

Núria dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.