jueves, 25 de septiembre de 2008

Al andar se hace camino

Andando despacio, sin pausa pero sin prisa, sigue el ritual que desde hace un par de meses me acompaña...

La rutina cambia al igual que la evolución de la lesión, pero tanto tiempo "stop" deja sus secuelas: molestias en la rodilla, sin fuerza en el glúteo ni en los isquios...

Esto hace que la cadera derecha se baje y los movimientos al andar no sean demasiado favorecedores: el primer día más que una persona parecía un pato; hoy, tercer día, la cosa se sigue puliendo pero ahora sólo ando cojeando :)
Desde el lunes sin muletas, pero con la vaga sensación de que aún queda mucho por hacer... aunque es verdad se ya hay mucho camino recorrido.

Adjunto unas fotos de Piko Zulueta en la segunda semana de rehabilitación. Siempre el mismo "ritual": masaje y movilidad (foto 1), ejercicios de fortalecimiento "sin peso" (foto 2), 1 hora de magnetoterapia leyendo "El niño del pijama de rayas" (foto 3), y la cicatriz en cuestión con la mitad de los puntos (foto 4).




16 comentarios:

daniel leiva posadas dijo...

hola nuria ,encantado de conocerte ,no se como te has hecho esto pero ,muchos animos !!!!! y recuperate para la temporada que viene que esta ya esta!! paciencia y paciencia campeonaaa!!

Richard Calle dijo...

Animo chica!!!! aunque no sean tu modalidad esto es un triatlon larga distancia... superalo y luego la corta distancia será pan comido!!!

josep-maria dijo...

i “se hace camino al andar”....

Així que des Vic, molts d’ànims que “impossible és inimaginable”.

Edu Luque - edumac75@gmail.com dijo...

molts anims i a cuidarse!!!!!

Roy dijo...

a seguir para adelante!, es lo único que te queda.
desde luego que se me han puesto los pelos de punta con esas fotos y he podido respirar ese ambiente tan frio.
Suerte y ánimo.

Maria dijo...

He vingut a parar aquí a través del rogero....en alguna cursa te vist!!!! no sabia res d´això que t´ha passat....òstia nena molts i molts ànims!

Anónimo dijo...

Bueno tu evolución está siendo más que positiva! Es el camino que hay que recorrer y tu lo estás haciendo bien!!
Te lo digo porque yo he pasado ya muchas veces por eso. Y se perfectamente las sensaciones contradictorias que experimentas en apenas 2min.
Ánimo y sigue luchando

rogero dijo...

estas triufant e! com ha nat la gimcana? jo ja t'explicare, nomes dic que llastima que sigui dolent nedant, jeje.
m'encanten les fotos de fisio, son sobries, geometriques, perfectes...

Isaac Duarte Martinez dijo...

Hola Nuri!!! vaya tela cuanto tiempo sin hablar!!
La verdad es que siento mucho lo de tu caída y más habiendome enterado x aki. Te conozco poco pero se que este bache lo vas a superar rápido, como todo lo que te propones.ANIMO!!

PD: todavía me acuerdo de aquellas salidas en bici con parre y compañia, cuando aprendias a ir en bici de carretera, jeje!!

robert mayoral dijo...

bueno ja tens un tram superat, de moment amb èxit, ara cal tenir paciència i amn la voluntat i les ganes que hi posaràs aviat estaràs rodant entre nosaltres...bé...entre algun de nosaltres, i per davant d'altres!

Elyse dijo...

ja saps carinyet:

VAMOOOOOOOS!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Elena dijo...

Nuria! No sabia que tenies blog, anims amb aquesta recuperació!!
Un petó

RAUL GOMEZ dijo...

Hola Nuria!!
Ahir a l'Aquatló de Badalona faltava la machine, però de moment tens una altra cursa per endavant.Serà de les més importants de la teva carrera, i tots els anims i forces que t'envien son pocs. Aixi que jo tambè t'envio anims i forces per que continuis amb aquesta dura reabilitació!!!

Anónimo dijo...

Paciencia y sesión de compras cuando quieras...eso siempre va bien para desconectar, así que ya me dirás!
Besos y espero verte ya, que estoy de vuelta.

Edu Luque - edumac75@gmail.com dijo...

buenas nuria!!!! como va la fisioterapia? espero que cada vez mejor! ya nos contaras por aqui ok? un saludo y animo!!!!!

ROBERTINELMALO dijo...

Hola xiki, ya escribiras algo de la Travessia del Port. La manera en que enfocas la recuperacion es perfecta, paciencia y seguir poquito a poco. Cada paso depende del anterior, pero no debemos perder de vista la cumbre, avanzamos para llegar arriba, pero cuidando cada paso.